เมื่อเราชอบสิ่งใด
สิ่งนั้นมันจะครอบงำ
จิตใจเราไปโดยปริยาย
.
และมันจะค่อยๆ
ยึดหน่วงเหนี่ยว
พื้นที่บนหัวใจ
ไปเรื่อยๆจนเต็ม
.
เหมือนเถาวัลย์
ที่ลามกอดรัด
ต้นไม้ทีละนิด
.
พอนานไป
ก็จะกลมกลืน
กับต้นไม้
.
แต่แท้จริงแล้ว
มันแค่กาฝาก
.
สิ่งที่เราชอบ
ก็เช่นกัน
มันจะรวบรัด
จนเราคิดว่า
คือ ส่วนหนึ่งของชีวิต
.
พอจะตัดใจจากมัน
หรือมันกำลังจะจากไป
ก็เลยเป็นการยากนัก
ที่จะปล่อยไปง่ายๆ
.
แต่ทว่าบางสิ่ง
ยิ่งยึดยิ่งเจ็บ
ยิ่งเหนี่ยวรั้ง
ยิ่งทำให้หัวใจเป็นแผล
.
ฉะนั้นควรปล่อย
เพื่อรักษาอาการ
ดีกว่าทำให้ใจเจ็บนาน
.
เพราะบางที
สิ่งที่เราชอบ
มันอาจไม่ใช่
.
สำหรับเราก็เป็นได้
สิ่งนั้นมันจะครอบงำ
จิตใจเราไปโดยปริยาย
.
และมันจะค่อยๆ
ยึดหน่วงเหนี่ยว
พื้นที่บนหัวใจ
ไปเรื่อยๆจนเต็ม
.
เหมือนเถาวัลย์
ที่ลามกอดรัด
ต้นไม้ทีละนิด
.
พอนานไป
ก็จะกลมกลืน
กับต้นไม้
.
แต่แท้จริงแล้ว
มันแค่กาฝาก
.
สิ่งที่เราชอบ
ก็เช่นกัน
มันจะรวบรัด
จนเราคิดว่า
คือ ส่วนหนึ่งของชีวิต
.
พอจะตัดใจจากมัน
หรือมันกำลังจะจากไป
ก็เลยเป็นการยากนัก
ที่จะปล่อยไปง่ายๆ
.
แต่ทว่าบางสิ่ง
ยิ่งยึดยิ่งเจ็บ
ยิ่งเหนี่ยวรั้ง
ยิ่งทำให้หัวใจเป็นแผล
.
ฉะนั้นควรปล่อย
เพื่อรักษาอาการ
ดีกว่าทำให้ใจเจ็บนาน
.
เพราะบางที
สิ่งที่เราชอบ
มันอาจไม่ใช่
.
สำหรับเราก็เป็นได้
ยึดแล้วทุกข์
ก็จงสุขกับการ
ปล่อย....วาง
๏ชยวุฑโฒ
ก็จงสุขกับการ
ปล่อย....วาง
๏ชยวุฑโฒ
